با سلام به اطلاع کاربران عزیز می رساند هیات مکتب قرآن و اهل بیت در شام شهادت امام جعفرصادق مراسمی در حسینیه مکتب قرآن و اهل بیت برگزار میکند
مداحی و روضه خوانی توسط برادر حاج حسین رحیم پور و ذاکران اهل بیت وسخنرانی توسط حجت الاسلام حاج آقا جواد امیری
آدرس حسینیه مکتب قرآن و اهل بیت :تهران -خاوران-شهرک رضویه(کاروان)-20متری امام سجاد-ده متری انیسی- کوچه کریمی 1-پ تابلو هیات
شهادت امام جعفر صادق رئیس مدهب شیعه را به حضرت صاحب الزمان(عج)ورهبرمعظم انقلاب اسلامی حضرت آیت اله خامنه ای و تمام شیعیان تسلیت عرض می نمایم
از طرف مدیریت سایت سربازان حسینی
نام: جعفر (به معنى نهر جارى پرفایده)
کنیه: ابو عبداللّه لقب: صادق
پدر: حضرت محمد بن على (ع)
مادر: معروف به ام فروه، دختر قاسم بن محمد بن ابى بکر
تاریخ ولادت: یکشنبه 17 ربیع الاول ، سال 83 هجرى
مکان ولادت: مدینه مدت عمر مبارک : 65 سال
علت شهادت: مسمومیت قاتل ملعون: منصور دوانیقى (خلیفه عباسى)
زمان شهادت: یکشنبه 25 شوال ، سال 148 هجرى
مدفن مطهر: قـبـر شریفش در قبرستان بقیع (واقع در مدینه منوره) در کنار قبر
پدر و جدّ و عمویش امام حسن مجتبى (علیه السلام) مى باشد.
زندگینامه امام جعفر صادق(ع)
امام جعفر صادق (ع) در پگاه روز جمعه یا دوشنبه هفدهم ربیع الأول سال 80
هجرى، معروف به سال قحطى، در مدینه دیده به جهان گشود. اما بنا به گفته شیخ
مفید و کلینى، ولادت آن حضرت در سال 83 هجرى اتفاق افتاده است. لیکن ابن
طلحه روایت نخست را صحیح تر میداند و ابن خشاب نیز در این باره گوید: چنان
که ذراع براى ما نقل کرده، روایت نخست، سال 80 هجرى، صحیح است. وفات آن
امام (ع) در دوشنبه روزى از ماه شوال و بنا به نوشته مؤلف جنات الخلود در
25 شوال و به روایتى نیمه ماه رجب سال 148 هجرى روى داده است. با این حساب
مىتوان عمر آن حضرت را 68 یا 65 سال گفت که از این مقدار 12 سال و چند
روزى و یا 15 سال با جدش امام زین العابدین (ع) معاصر بوده و 19سال با پدرش
و 34 سال پس از پدرش زیسته است که همین مدت، دوران خلافت و امامت آن حضرت
به شمار میآید و نیز بقیه مدتى است که سلطنت هشام بن عبد الملک، و خلافت
ولید بن یزید بن عبد الملک و یزید بن ولید عبد الملک، ملقب به ناقص،
ابراهیم بن ولید و مروان بن محمد ادامه داشته است.
کنیه مادر امام (ع) را ام فروه گفته اند. برخى نیز کنیه او را ام القاسم
نوشته و اسم او را قریبه یا فاطمه ذکر کرده اند. کنیه آن حضرت ابو عبد
الله بوده است و این کنیه از دیگر کنیه هاى وى معروفتر و مشهورتر است.
محمد بن طلحه گوید: برخى کنیه آن حضرت را ابو اسماعیل دانسته اند. ابن شهر
آشوب نیز در کتاب مناقب می گوید: آن حضرت مکنى به ابو عبد الله و ابو
اسماعیل و کنیه خاص وى ابو موسى بوده است.
لقب امام صادق (ع)
آن حضرت القاب چندى داشت که مشهورترین آنها صادق، صابر، فاضل و طاهر بود.
از آنجا که وى در بیان و گفتار راستگو بود، او را صادق خواندند.
فضایل امام جعفر صادق (ع)
مناقب آن حضرت بسیار است که به اختصار از آنها یاد می کنیم. فضایل امام
صادق بیش از آن است که بتوان ذکر کرد. جمله ای از مالک بن انس امام مشهور
اهل سنت است که: «بهتر از جعفر بن محمد، هیچ چشمی ندیده، هیچ گوشی نشنیده و
در هیچ قلبی خطور نکرده است.» از ابوحنیفه نیز این جمله مشهور است که گفت:
«ما رأیت افقه من جعفر بن محمد» یعنی: «از جعفر بن محمد، فقیه تر ندیدم.» و
اگر از زبان خود آن حضرت بشنویم ضریس می گوید: امام صادق در این آیة
شریفة: کل شیء هالک الا وجهه، یعنی: «هر چیز فانی است جز وجه خدای متعال،»
فرمود: «نحن الوجه الذی یوتی الله منهم» یعنی «ماییم آیینه ای که خداوند از
آن آیینه شناخته می شود.» بنابراین امام صادق (ع) فرموده است او آیینه ذات
حق تعالی است.
شیخ مفید در ارشاد مىنویسد: علومى که از آن حضرت نقل کرده اند به اندازه
اى است که ره توشه کاروانیان شد و نامش در همه جا انتشار یافت. دانشمندان
در بین ائمه (ع) بیشترین نقل ها را از امام صادق روایت کرده اند. هیچ یک
از اهل آثار و راویان اخبار بدان اندازه که از آن حضرت بهره برده اند از
دیگران سود نبرده اند. محدثان نام راویان موثق آن حضرت را جمع کرده اند
که شماره آنها، با صرف نظر از اختلاف در عقیده و گفتار، به چهار هزار نفر
مىرسد.
بیشترین حجم روایات، احادیثی است که از امام صادق (ع) نقل شده است، اهمیت
معارف منقول از جعفر بن محمد (ص) به میزانی است که شیعه به ایشان منسوب شده
است: ”شیعه جعفری“. کمتر مسئله دینی (اْعم از اعتقادی، اخلاقی و فقهی)
بدون رجوع به قول امام صادق (ع) قابل حل است. کثرت روایات منقول از امام
صادق (ع) به دو دلیل است:
یکی اینکه از دیگر ائمه عمر بیشتری نصیب ایشان شد و ایشان با شصت و پنج سال
عمر شیخ الائمه محسوب می شود (148 – 83 هجری)، و دیگری که به مراتب مهمتر
از اولی است، شرائط زمانی خاص حیات امام صادق (ع) است. دوران امامت امام
ششم مصادف با دوران ضعف مفرط امویان، انتقال قدرت از امویان به عباسیان و
آغاز خلافت عباسیان است. امام با حسن استفاده از این فترت و ضعف قدرت سیاسی
به بسط و اشاعه معارف دینی همت می گمارد. گسترش زائدالوصف سرزمین اسلامی و
مواجهه اسلام و تشیع با افکار، ادیان، مذاهب و عقاید گوناگون اقتضای جهادی
فرهنگی داشت و امام صادق (ع) به بهترین وجهی به تبیین، تقویت و تعمیق
“هویت مذهبی تشیع” پرداخت. از عصر جعفری است که شیعه در عرصه های گوناگون
کلام، اخلاق، فقه، تفسیر و… صاحب هویت مستقل می شود. عظمت علمی امام صادق
(ع) در حدی است که ائمه مذاهب دیگر اسلامی از قبیل ابوحنیفه و مالک خود را
نیازمند به استفاده از جلسه درس او می یابند. مناظرات عالمانه او با ارباب
دیگر ادیان و عقاید نشانی از سعه صدر و وسعت دانش امام است. اهمیت این جهاد
فرهنگی امام صادق (ع) کمتر از قیام خونین سید الشهداء (ع) نیست.
امام و فقه اسلامی
ـ فقه شیعه امامیه که به فقه جعفری مشهور است منسوب به جعفر صادق (ع) است.
زیرا قسمت عمده احکام فقه اسلامی بر طبق مذهب شیعه امامیه از آن حضرت است و
آن اندازه که از آن حضرت نقل شده است از هیچ یک از (ائمه) اهل بیت علیهم
السلام نقل نگردیده است. اصحاب حدیث اسامی راویان ثقه که از او روایت کرده
اند به 4000 شخص بالغ دانسته اند.
ـ در نیمه اول قرن دوم هجری فقهای طراز اولی مانند ابوحنیفه و امام مالک بن
انس و اوزاعی و محدثان بزرگی مانند سفیان شوری و شعبه بن الحجاج و سلیمان
بن مهران اعمش ظهور کردند. در این دوره است که فقه اسلامی به معنی امروزی
آن تولد یافته و روبه رشد نهاده است. و نیز آن دوره عصر شکوفایی حدیث و
ظهور مسائل و مباحث کلامی مهم در بصره و کوفه بوده است.
ـ حضرت صادق (ع) در این دوره در محیط مدینه که محل ظهور تابعین ومحدثان و
راویان و فقهای بزرگ بوده، بزرگ شد، اما منبع علم او در فقه نه «تابعیان» و
نه «محدثان» و نه «فقها» ی آن عصر بودند بلکه او تنها از یک طریق که اعلاء
و اوثق طرق بود نقل می کرد و آن همان از طریق پدرش امام محمد باقر (ع) و
او از پدرش علی بن الحسین (ع) و او از پدرش حسین بن علی (ع) و او از پدرش
علی بن ابیطالب (ع) و او هم از حضرت رسول (ص) بود و این ائمه بزرگوار در
مواردی که روایتی از آباء طاهرین خود نداشته باشند خود منبع فیاض مستقیم
احکام الهی هستند.
مزار شریف امام صادق در بقیع
آثار امام صادق (ع):
غالب آثار امام (ع) به عادت معهود عصر، کتابت مستقیم خود ایشان نیست و
غالبا املای امام (ع) یا بازنوشت بعدی مجالس ایشان است. بعضی از آثار نیز
منصوب است و قطعی الصدور نیست.
1- از آثار مکتوب امام صادق (ع) رساله به عبدالله نجاشی (غیر از نجاشی
رجالی) است. نجاشی صاحب رجال معتقد است که تنها تصنیفی که امام به دست خود
نوشته اند همین اثر است.
2- رساله ای که شیخ صدوق در خصال و به واسطه اعمش از حضرت روایت کرده است شامل مباحث فقه و کلام.
3- کتاب معروف به توحید مفضل، در مباحث خداشناسی و رد دهریه که املاء امام (ع) و کتاب مفضل بن عمر جعفی است.
4- کتاب الاهلیلجه که آن نیز روایت مفضل بن عمر است و همانند توحید مفضل در
خداشناسی و اثبات صانع است و تماما در بحارالانوار مندرج است.
5- مصباح الشریعه و مفتاح الحقیقه که منسوب به امام صادق (ع) و بعضی از
محققان شیعه از جمله مجلسی، صاحب وسایل (حرعاملی) و صاحب ریاض العلما،
صدور آن را از ناحیه حضرت رد کرده اند.
6- رساله ای از امام (ع) خطاب به اصحاب که کلینی در اول روضه کافی به سندش از اسماعیل بن جابر ابی عبدالله نقل کرده است.
7- رساله ای در باب غنائم و وجوب خمس که در تحف العقول مندرج است.
8- بعضی رسائل که جابربن حیان کوفی از امام (ع) نقل کرده است.
9- کلمات القصار که بعدها به آن نثرالدرد نام داده اند که تماما در تحف العقول آمده است.
10- چندین فقره از وصایای حضرت خطاب به فرزندش امام موسی کاظم (ع) سفیان
شوری، عبدالله بن جندب، ابی جعفر نعمان احول، عنوان بصری، که در حلیه
الاولیاء و تحف العقول ثبت گردیده است.
# همچنین ادعیه امام صادق (علیه السلام) (الصحیفة الصادقیة و الصادصیة
الجامعة): مجموعه ادعیه معتبره ای است که از دو امام بزرگوار پنجم و ششم
(علیهماالسلام) در کتب روایی شیعه وارد شده و دانشگاه امام صادق (ع) آن را
به مناسبت بیستمین سالگرد تأسیس دانشگاه همزمان با میلاد مسعود نبی اکرم
اسلام (ص) و امام جعفر صادق (ع) منتشر کرده است.
ازسوی دیگر امام در سالهای آخر عمر خود شدیداً لاغر وضعیف شده بود و به تعبیریکی از افرادی که امام را درآن روزگار دیده بود ازاوچیزی نمانده بود جز سرش، کنایه ازاینکه بدن کاملاً فرسوده ونحیف شده بود. سراسرزندگیش به دشواری وسختی ورنج آفرینی گذشته بود. ودرسالهای آخر عمربر میزان محدودیت واحضار وتهدید او اضافه می شد که این خود بر خستگی ورنجش می افزود.
روزی منصور به وزیر دربارش « ربیع » گفت همین اکنون جعفربن محمد (امام صادق( علیه السلام)) رادراینجا حاضر کن .
ربیع فرمان منصور را اجرا کرد حضرت صادق( علیه السلام) را احضار نمود، منصور باکمال خشم و تندی به آنحضرت رو کرد وگفت:
« خدامرا بکشد اگر تو رانکشم آیا درمورد سلطنت من اشکال تراشی می کنی ؟»
امام: آنکس که چنین خبری به تو داده دروغگو است ...
ربیع میگوید: امام صادق( علیه السلام) رادیدم هنگام ورود لبهایش حرکت می کند، وقتی که کنارمنصور نشست، لبهایش حرکت می کرد ولحظه به لحظه ازخشم منصور کمتر می شد .
وقتی که امام صادق( علیه السلام) ازنزد منصور رفت، پشت سرامام رفتم وبه اوعرض کردم:
وقتی که شما وارد برمنصور شدید منصور نسبت به شما بسیار خشمگین بود ولی وقتی که نزد او آمدی ولبهای تو حرکت کرد خشم او کم شد شما لبهایتان را به چه چیز حرکت می دادی ؟
امام صادق( علیه السلام) فرمود : لبهایم رابه دعای جدم امام حسین ( علیه السلام) حرکت می دادم وآن دعا این است :
یا عُدَّتی عِندَ شِدَّتی وَیا غَوثِی عِندَ کُربَتی اَحرِسنِی بِعَینِکَ الَّتی لا تَنامُ وَاکَنِفنِی بِِرُکنِکَ الذَّی لایُرام
« ای نیرو بخش من هنگام دشواریهایم وای پناه من هنگام اندوهم به چشمت که نخوابد مرا حفظ کن ومرا درسایه رکن استوار وخلل ناپذیرت قراربده »
آتش کشیدن خانه امام صادق(علیه السلام)
مفضّل بن عمر می گوید: منصور دوانیقی برای فرماندار مکه ومدینه حسن بن زید پیام داد: خانه جعفر بن محمد ( امام صادق (ع) را بسوزان، اواین دستوررا اجرا کرد وخانه امام صادق( علیه السلام) را سوزانید که آتش آن تا به راهرو خانه سرایت کرد، امام صادق ( علیه السلام) آمد ومیان آتش گام برمی داشت ومی فرمود : اَنَا بنُ اَعراقِ الثَّری اَنا بنُ اِبراهِیمَ خَلیلِ اللهِ
« منم فرزند اسماعیل که فرزندانش مانند رگ وریشه دراطراف زمین پراکنده اند منم فرزند ابراهیم خلیل خدا( که آتش نمرود براو سرد وسلامت شد )»
برنامه قتل امام صادق (علیه السلام)
سرانجام منصور نتوانست پیشرفت امام را ببیند و عظمت او را تحمل نماید. طرح قتل او را از طریق مسموم کردن تهیه نمود.
این نکته راناگفته نگذاریم که بنی عباس درس مسموم کردن امامان رااز پیشوایان راستین خود، یعنی بنی امیه آموختند. معاویه بارها گفته بود خداوند ازعسل لشکریانی دارد و.. که غرض عسل مسموم بود که به خورد دشمنان خود میداد.
منصور توسط والی خود درمدینه امام را با انگور زهرآلود به شهادت رساند وبعد حیله گرانه به گریه وزاری وعزاداری او پرداخت. اینکه درامر شهادت امام، منصور دست داشته جای شکی برای ما نیست، زیرا که خود بارها گفته بود که او چون استخوانی درگلویم گیر کرده است.
شاید منصور جداً وقلباً دوست نداشت امام رابکشد ولی چه می توان کرد که مقام است وسلطنت، پست است وموقعیت. مگر هرکسی میتواند ازآن بگذرد؟ امرشهادت او را توسط منصور، برخی چون ابوزهره انکار کرد ه اند، بدلیل ابراز تأسف منصور ازمرگ او وهم گفته اند که این امر خلاف تحکیم پایه های حکومت او بود. دیگران هم همین افکار راداشته اند ویا برخی دیگر ازآن به تردید یاد کرده اند. ولی باتوجه به سابقه برخورد واحضار وتهدید منصور، وبا توجه به اعمال زمامداران پس از او معلوم می شود بنی عباس چون بنی امیه درخط امام کشی بودند وآنها شش تن ازامامان ما را مسموم کرده اند. آری او پس از قتل امام ابراز تأسف هم کرد وآن مصلحتی بود.